Stan prawny 2010-11-26
Dz.U.2004.52.525 (U) Broń i amunicja.
0
USTAWA
z dnia 21 maja 1999 r.
(tekst
pierwotny: Dz. U. 1999 r. Nr 53 poz. 549)
(tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 52 poz. 525)
Rozdział
1
Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa
określa zasady wydawania i cofania pozwoleń na broń, nabywania, rejestracji,
przechowywania, zbywania i deponowania broni i amunicji, przewozu przez
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz przywozu z zagranicy i wywozu za granicę
broni i amunicji, jak również zasady posiadania broni i amunicji przez
cudzoziemców oraz zasady funkcjonowania strzelnic.
Art. 2. Poza
przypadkami określonymi w ustawie nabywanie, posiadanie oraz zbywanie broni i
amunicji jest zabronione.
Art.
3. Przepisy ustawy nie dotyczą:
1) broni i amunicji stanowiących
uzbrojenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Biura Ochrony Rządu, Straży Granicznej, Służby Celnej, Służby Więziennej oraz
innych państwowych formacji uzbrojonych, w odniesieniu do
których dostęp do broni i amunicji regulują odrębne przepisy;
2) broni i amunicji stanowiących uzbrojenie
żołnierzy armii państw obcych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej w związku z przedsięwzięciami wojskowymi realizowanymi wspólnie z
Siłami Zbrojnymi Rzeczypospolitej Polskiej, a także na podstawie umów i
porozumień międzynarodowych;
2a) broni i amunicji stanowiących
uzbrojenie funkcjonariuszy straży granicznych państw członkowskich Unii
Europejskiej przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z
wykonywaniem, za zgodą właściwych organów Rzeczypospolitej Polskiej, zadań
określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej;
3) obrotu z zagranicą bronią i
amunicją, technologiami i usługami mającymi znaczenie dla obronności,
bezpieczeństwa lub ważnych interesów Państwa oraz wytwarzania, przewozu przez
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przywozu z zagranicy i wywozu za granicę
broni i amunicji w celach przemysłowych lub handlowych, a także obrotu nimi na
podstawie odrębnych przepisów;
4) przemieszczania amunicji przez
przedsiębiorców oraz przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu ustawy z
dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego (Dz. U. Nr 117, poz. 1007 i Nr 238, poz. 2019).
Art. 4. 1. Ilekroć w
ustawie jest mowa o broni, należy przez to rozumieć:
1) broń palną, w tym broń bojową,
myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową;
2) broń pneumatyczną;
3) miotacze gazu
obezwładniającego;
4) narzędzia i urządzenia, których
używanie może zagrażać życiu lub zdrowiu:
a) broń białą w postaci:
- ostrzy ukrytych w przedmiotach niemających wyglądu broni,
- kastetów i nunczaków,
- pałek posiadających zakończenie z
ciężkiego i twardego materiału lub zawierających wkładki z takiego
materiału,
- pałek wykonanych z drewna lub
innego ciężkiego i twardego materiału, imitujących kij bejsbolowy,
b) broń cięciwową w postaci
kusz,
c) przedmioty przeznaczone do
obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej.
2. Ilekroć w
ustawie jest mowa o amunicji, należy przez to rozumieć amunicję do broni
palnej.
3. W
rozumieniu ustawy amunicją są naboje scalone i naboje ślepe przeznaczone do
strzelania z broni palnej.
5. Ilekroć w
ustawie jest mowa o:
1) zgodzie przewozowej należy przez to
rozumieć dokument wystawiany przez zbywcę broni palnej w państwie początkowym
transakcji na każdorazowe przemieszczenie broni palnej, poświadczony przez
właściwe władze tego państwa, zaświadczający o wiarygodności tego zbywcy
oraz o objęciu kontrolą przez to państwo tej transakcji;
2) uprzedniej zgodzie przewozowej
należy przez to rozumieć dokument wystawiany przez nabywcę broni palnej w
państwie docelowym transakcji na każdorazowe przemieszczenie broni palnej,
poświadczony przez właściwe władze tego państwa, zaświadczający o wiarygodności
tego nabywcy oraz o objęciu kontrolą przez to państwo tej
transakcji.
Art.
5. 1. Gotowe lub
obrobione istotne części broni lub amunicji uważa się za broń lub
amunicję.
3. Istotnymi
częściami amunicji są: pociski wypełnione materiałami wybuchowymi, chemicznymi
środkami obezwładniającymi lub zapalającymi albo innymi substancjami, których
działanie zagraża życiu lub zdrowiu, spłonki inicjujące spalanie materiału
miotającego i materiał miotający w postaci prochu strzelniczego.
Art.
6. 1. Zabronione
jest dokonywanie przeróbek broni zmieniających jej rodzaj, kaliber lub
przeznaczenie, a w szczególności przerabianie broni przystosowanej
wyłącznie do amunicji wypełnionej chemicznymi środkami obezwładniającymi lub do
amunicji ślepej, dostosowujące ją do wystrzelenia pocisku z lufy albo z
elementu zastępującego lufę w wyniku działania sprężonych gazów powstających na
skutek spalania materiału miotającego.
2. Przeróbki
broni, o których mowa w ust. 1, uważa się za wyrób broni.
Art. 6a. 1. Broń palna może zostać pozbawiona w sposób trwały cech użytkowych przez uprawnionego przedsiębiorcę, zgodnie ze specyfikacją techniczną określającą szczegółowo sposób pozbawiania cech użytkowych danego rodzaju, typu i modelu broni, zwaną dalej „specyfikacją techniczną”, wydaną przez jednostkę uprawnioną i zatwierdzoną przez jednostkę uprawnioną do potwierdzania pozbawienia broni palnej cech użytkowych.
2. Przez
pozbawienie broni palnej w sposób trwały cech użytkowych, zwane dalej „pozbawieniem
cech użytkowych”, rozumie się pozbawienie cech użytkowych wszystkich
istotnych części broni palnej w taki sposób, by mimo działania sprężonych
gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, nie była zdolna
do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo elementu ją zastępującego
oraz do wywołania efektu wizualnego lub akustycznego, a przywrócenie broni cech
użytkowych bez podjęcia czynności specjalistycznych nie było możliwe.
3. Uprawnionym
przedsiębiorcą do pozbawiania cech użytkowych jest przedsiębiorca wykonujący
działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania broni, w rozumieniu ustawy z
dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie
wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i
technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 67, poz. 679, z
2002 r. Nr 74, poz. 676 i Nr 117, poz. 1007 oraz z 2003 r. Nr 210,
poz. 2036).
4. Jednostka
uprawniona potwierdza pozbawienie cech użytkowych po dokonaniu pozytywnej oceny
zgodności pozbawienia cech użytkowych z odpowiednią specyfikacją techniczną. Potwierdzenie
pozbawienia cech użytkowych odnotowuje się w ewidencji broni palnej
pozbawionej cech użytkowych, prowadzonej przez tę jednostkę.
5. Broń
palną pozbawioną cech użytkowych oznakowuje się w sposób wskazujący, że
została ona pozbawiona tych cech.
6. Wydanie
specyfikacji technicznej, pozbawienie cech użytkowych oraz dokonanie oceny
zgodności pozbawienia cech użytkowych z odpowiednią specyfikacją techniczną
jest odpłatne.
7. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb potwierdzania pozbawienia cech
użytkowych i sposób znakowania broni pozbawionej cech użytkowych oraz zakres
informacji umieszczanych w ewidencji, o której mowa w ust. 4;
2) jednostki uprawnione do:
a) wydawania specyfikacji
technicznych,
b) potwierdzania pozbawienia cech
użytkowych oraz zatwierdzania specyfikacji technicznej;
3) sposób postępowania z bronią palną
przekazaną w celu pozbawienia cech użytkowych, opracowania specyfikacji
technicznej oraz potwierdzenia pozbawienia cech użytkowych przez uprawnione
jednostki do:
a) pozbawiania cech użytkowych,
b) wydawania specyfikacji
technicznych,
c) potwierdzania pozbawienia cech
użytkowych;
4) stawki odpłatności za wydanie
specyfikacji technicznej i dokonanie oceny zgodności pozbawienia cech
użytkowych z odpowiednią specyfikacją techniczną.
8. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych, mając na względzie wymogi bezpieczeństwa i
określając:
1) tryb potwierdzania pozbawienia cech
użytkowych i sposób znakowania broni pozbawionej cech użytkowych oraz zakres
informacji umieszczanych w ewidencji, o której mowa w ust. 4:
a) wprowadzi wymóg przedstawienia
jednostce uprawnionej do potwierdzania pozbawienia cech użytkowych dokumentu
wystawionego przez jednostkę uprawnioną do pozbawiania cech użytkowych
stwierdzającego, że broń palna została pozbawiona cech użytkowych zgodnie ze
specyfikacją techniczną,
b) może wprowadzić odrębny tryb
potwierdzania pozbawienia cech użytkowych w odniesieniu do pojedynczych
egzemplarzy broni palnej oraz partii tej broni,
c) ustali wymagania, jakim powinno
odpowiadać oznakowanie umieszczone na broni palnej pozbawionej cech użytkowych,
w szczególności umożliwiające identyfikację jednostki uprawnionej do
potwierdzania pozbawienia cech użytkowych oraz egzemplarza broni,
d) uwzględni konieczność umieszczenia
w ewidencji, o której mowa w ust. 4, informacji jednoznacznie identyfikujących
dany egzemplarz broni palnej pozbawionej cech użytkowych oraz uprawnioną
jednostkę, która pozbawiła tę broń cech użytkowych;
2) jednostki uprawnione do wydawania
specyfikacji technicznych - wskaże rodzaje broni palnej, w odniesieniu
do których dana jednostka będzie właściwa do wydawania specyfikacji
technicznej, z uwzględnieniem posiadanego przez tę jednostkę wyposażenia
badawczego i doświadczenia w zakresie dotyczącym właściwego rodzaju broni, tak
by do wydawania specyfikacji technicznej do danego rodzaju, typu i modelu broni
była uprawniona jedna jednostka;
3) jednostki uprawnione do
potwierdzania pozbawienia cech użytkowych oraz zatwierdzania specyfikacji technicznej co do sposobów pozbawiania cech użytkowych broni
palnej danego rodzaju, typu i modelu - wskaże rodzaje, typy i modele broni
palnej, w odniesieniu do których dana jednostka będzie właściwa, przy czym
uwzględni warunki w zakresie wyposażenia technicznego tej jednostki
pozwalającego stwierdzić, czy pozbawienie broni cech użytkowych nastąpiło
zgodnie ze specyfikacją techniczną, oraz warunki dotyczące kwalifikacji osób
wykonujących czynności związane bezpośrednio z potwierdzaniem pozbawienia cech
użytkowych;
4) sposób postępowania z bronią palną
przekazaną do pozbawienia cech użytkowych, opracowania specyfikacji technicznej
oraz potwierdzenia pozbawienia cech użytkowych przez jednostki uprawnione do:
pozbawiania broni palnej cech użytkowych, wydawania specyfikacji technicznych
oraz potwierdzania pozbawienia cech użytkowych - uwzględni specyfikę
podejmowanych w tych jednostkach czynności oraz taką organizację tych
czynności, w tym przechowywania broni palnej, aby dostęp do broni palnej był
ograniczony wyłącznie do osób bezpośrednio wykonujących te czynności;
5) stawki odpłatności za wydanie
specyfikacji technicznej oraz dokonanie oceny zgodności pozbawienia cech
użytkowych z odpowiednią specyfikacją techniczną - uwzględni przeciętne koszty
badań i czynności związanych z wydaniem specyfikacji technicznej dotyczącej
danego rodzaju, typu i modelu broni palnej oraz
dokonaniem oceny zgodności pozbawienia cech użytkowych z odpowiednią
specyfikacją techniczną, włącznie z kosztem znakowania broni.
Art. 7. 1. W
rozumieniu ustawy bronią palną jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia
urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek
spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub
substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę, a przez to do
rażenia celów na odległość, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. W
rozumieniu ustawy bronią palną sygnałową jest urządzenie wielokrotnego użycia,
które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania
materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia z lufy o kalibrze nie
mniejszym niż
3. W
rozumieniu ustawy bronią palną alarmową jest urządzenie wielokrotnego użycia,
które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania
materiału miotającego, wywołuje efekt akustyczny, a wystrzelona z lufy lub
elementu ją zastępującego substancja razi cel na odległość nie większą niż
Art.
8. W rozumieniu ustawy bronią pneumatyczną jest niebezpieczne
dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonego gazu jest
zdolne do wystrzelenia pocisku z lufy lub elementu ją zastępującego i przez to
zdolne do rażenia celu na odległość, a energia kinetyczna pocisku
opuszczającego lufę lub element ją zastępujący przekracza 17 J.
Art.
8a. Komendant Główny Policji informuje właściwe władze innych państw
członkowskich Unii Europejskiej o rodzajach broni palnej, której:
1) posiadanie na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej jest zakazane albo możliwe na podstawie pozwolenia;
2) przywóz na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej nie wymaga uzyskania zaświadczenia konsula
Rzeczypospolitej Polskiej.
Zasady i warunki wydawania, cofania
pozwoleń na broń, rejestracji broni oraz dysponowania bronią i amunicją
Art. 9. 1. Broń
palną i amunicję do tej broni, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 11, można posiadać na podstawie pozwolenia na
broń wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu
zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta
wojewódzkiego Policji, a w przypadku żołnierzy zawodowych - na podstawie
pozwolenia wydanego przez właściwego komendanta oddziału Żandarmerii Wojskowej.
2. Broń palną
pozbawioną cech użytkowych można posiadać na podstawie karty rejestracyjnej
broni pozbawionej cech użytkowych wydanej przez właściwego ze względu na
miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego
podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji, a w przypadku żołnierzy
zawodowych - właściwego komendanta oddziału Żandarmerii Wojskowej.
3. Miotacze
gazu obezwładniającego oraz narzędzia i urządzenia, o których mowa w art.
4 ust. 1 pkt 3 i 4, można posiadać na podstawie
pozwolenia na broń wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego
pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta
powiatowego Policji, a w przypadku żołnierzy zawodowych - na podstawie
pozwolenia wydanego przez właściwego komendanta oddziału Żandarmerii
Wojskowej.
4. Broń
pneumatyczną można posiadać na podstawie karty rejestracyjnej broni
pneumatycznej wydanej przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu
zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta
powiatowego Policji, a w przypadku żołnierzy zawodowych - właściwego komendanta
oddziału Żandarmerii Wojskowej.
8. Pozwolenie
na broń na okaziciela, zwane dalej „świadectwem broni”, o którym mowa
w art. 29 ust. 1, oraz legitymacja osoby dopuszczonej do posiadania broni,
o której mowa w art. 30 ust. 1 i 2, wydawane są jedynie przez właściwego
ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę
zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji.
2. Pozwolenie,
o którym mowa w ust. 1, nie może być wydane na broń szczególnie
niebezpieczną.
3. Pozwolenie
na broń może być wydane w szczególności w następujących celach:
1) ochrony osobistej lub ochrony
bezpieczeństwa innych osób oraz mienia;
2) łowieckich;
3) sportowych;
4) kolekcjonerskich;
5) pamiątkowych;
6) szkoleniowych.
4. Właściwy
organ Policji może, w pozwoleniu na broń, ograniczyć lub wykluczyć możliwość
jej noszenia, co potwierdza się w legitymacji posiadacza broni.
5. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje broni
i amunicji szczególnie niebezpiecznych oraz rodzaje broni odpowiadającej celom,
o których mowa w ust. 3.
Art. 10a. 1. Na wniosek osoby posiadającej pozwolenie na broń palną właściwy organ Policji wydaje Europejską kartę broni palnej.
2. Europejską
kartę broni palnej wydaje się na okres do 5 lat.
3. Po
upływie okresu, o którym mowa w ust. 2, ważność Europejskiej karty broni palnej
może być przedłużona na kolejny okres.
4. W
przypadku cofnięcia pozwolenia na broń Europejska karta broni palnej traci
ważność i podlega zwrotowi organowi, który ją wydał.
5. W
Europejskiej karcie broni palnej zamieszcza się informacje o:
1) tożsamości osoby posiadającej broń
palną, w tym:
a) nazwisko i imię,
b) datę i miejsce urodzenia,
c) adres miejsca stałego pobytu;
2) danych identyfikacyjnych broni
palnej wraz ze wskazaniem kategorii broni palnej, określonej w przepisach
wydanych na podstawie ust. 8 pkt 1;
3) okresie ważności Europejskiej karty
broni palnej;
4) celu lub warunkach pozwolenia, o
których mowa w art. 10 ust. 3 i 4;
5) utracie broni palnej;
6) państwach członkowskich Unii
Europejskiej, na których terytorium posiadanie broni palnej, określonej w
Europejskiej karcie broni palnej, jest zakazane albo możliwe na podstawie
pozwolenia.
6. Europejska
karta broni palnej może zawierać także informacje o:
1) przewozie przez terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, przywozie z zagranicy i wywozie za granicę broni
palnej oraz zaświadczeniach i zgodach, o których mowa w art. 34, art. 37
ust. 1 i art. 38, jak również wpisy właściwych władz innych państw Unii
Europejskiej dotyczące zezwoleń na wwóz na terytorium tych państw lub przewóz
przez ich terytorium broni palnej;
2) warunkach przewozu przez terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, przywozu z zagranicy i wywozu za granicę broni
palnej.
7. Wpisów
do Europejskiej karty broni palnej dokonuje właściwy organ Policji, a w
wyznaczonym do tego miejscu i zakresie - właściwe władze innych państw
członkowskich Unii Europejskiej.
8. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaje broni palnej odpowiadające
kategoriom broni palnej określonym w przepisach o kontroli nabywania i
posiadania broni, wydanych przez właściwy organ międzynarodowy, uwzględniając
klasyfikację określoną w tych przepisach;
2) wzór Europejskiej karty broni
palnej, spełniający wymogi, o których mowa w ust. 5 i 6.
Art. 10b. 1. Uprawianie
sportów o charakterze strzeleckim wymaga posiadania odpowiednich kwalifikacji
potwierdzonych stosownym dokumentem oraz przestrzegania zasad bezpieczeństwa
obowiązujących w tych sportach.
2. Dokument,
o którym mowa w ust. 1, wydaje, po przeprowadzeniu egzaminu, polski związek
sportowy, o którym mowa w ustawie z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie
(Dz. U. Nr 127, poz. 857). Za przeprowadzenie egzaminu pobiera się opłatę w wysokości
400 zł; opłata stanowi dochód właściwego polskiego związku sportowego.
3. Dokument,
o którym mowa w ust. 1, potwierdza posiadanie kwalifikacji niezbędnych do
ubiegania się o wydanie pozwolenia na broń do celów sportowych.
2) gromadzenia broni w zbiorach
muzealnych na podstawie odrębnych przepisów;
3) dysponowania bronią przez
przedsiębiorców dokonujących obrotu bronią i amunicją na podstawie koncesji
lub świadczących usługi rusznikarskie na podstawie odrębnych przepisów, o
ile jest to związane bezpośrednio z prowadzeniem działalności
gospodarczej;
3a) dysponowania bronią przekazaną w
celu pozbawienia lub potwierdzenia pozbawienia cech użytkowych;
4) używania broni w celach sportowych,
szkoleniowych lub rekreacyjnych na strzelnicy działającej na podstawie
zezwolenia właściwego organu;
5) posiadania broni alarmowej o
kalibrze do
6) posiadania ręcznych miotaczy gazu
obezwładniającego;
7) posiadania przedmiotów
przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej
o średniej wartości prądu w obwodzie nieprzekraczającej
10 mA;
8) używania broni palnej sygnałowej i
alarmowej do celów wzywania pomocy, ratowniczych, poszukiwawczych oraz przez
osoby uprawnione do sygnalizacji zawodnikom rozpoczęcia konkurencji sportowej w
trakcie zawodów sportowych, jeżeli wymaga ona takiej sygnalizacji;
Art. 12. 1. Pozwolenie
na broń wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej.
2. W
pozwoleniu określa się:
1) cel, w jakim zostało wydane;
2) rodzaj broni;
3) liczbę egzemplarzy broni.
3. Wraz z
pozwoleniem wydaje się zaświadczenie uprawniające do nabycia, w terminie trzech
miesięcy od daty wydania zaświadczenia, określonego w pozwoleniu rodzaju broni
i amunicji do tej broni oraz określonej w pozwoleniu liczby egzemplarzy broni
wraz z amunicją.
4. Jeżeli
broń nie została nabyta w terminie, o którym mowa w ust. 3, na żądanie
zainteresowanej osoby wydaje się kolejne zaświadczenie.
Art. 13. 1. Nabywca broni jest zobowiązany zarejestrować ją w ciągu 5 dni od dnia nabycia. Obowiązek rejestracji nie dotyczy broni, o której mowa w art. 11 pkt 1-3a i pkt 5-7.
2. Rejestracji
dokonuje się na podstawie dowodu nabycia broni, a w przypadku broni palnej
pozbawionej cech użytkowych - dodatkowo po przedstawieniu potwierdzenia
pozbawienia broni palnej cech użytkowych.
3. Rejestracji
broni dokonują organy właściwe do wydawania pozwoleń na broń, karty
rejestracyjnej broni palnej pozbawionej cech użytkowych oraz karty
rejestracyjnej broni pneumatycznej, o których mowa w art. 9 ust. 1-4.
4. Zarejestrowanie
broni wymagającej pozwolenia potwierdza się w legitymacji posiadacza broni
albo w świadectwie broni.
5. Zarejestrowanie
broni palnej pozbawionej cech użytkowych oraz broni pneumatycznej potwierdza
się w karcie rejestracyjnej broni, która jest wydawana posiadaczowi
broni.
6. Zarejestrowanie
broni palnej pozbawionej cech użytkowych nie może nastąpić na rzecz osoby,
która nie ma ukończonych 18 lat.
7. Broń
pneumatyczna nie może być zarejestrowana na rzecz osoby, która:
1) nie ma ukończonych 18 lat;
2) nie przedstawi:
a) orzeczeń, o których mowa w art. 15
ust. 3,
b) informacji z Krajowego Rejestru
Karnego stwierdzającej, że nie była ona skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za
przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu.
8. W
przypadku niespełnienia wymogów, o których mowa w ust. 6 lub 7, właściwy organ
wydaje decyzję administracyjną o odmowie zarejestrowania broni palnej
pozbawionej cech użytkowych albo broni pneumatycznej.
9. W
przypadku wydania decyzji administracyjnej o odmowie zarejestrowania broni
palnej pozbawionej cech użytkowych albo broni pneumatycznej Policja, a w
przypadku żołnierzy zawodowych - Żandarmeria Wojskowa, może za pokwitowaniem
przyjąć tę broń do depozytu. Koszty związane z deponowaniem broni ponosi osoba
zgłaszająca broń do rejestracji. Przepis art. 23 ust. 3 stosuje się
odpowiednio.
Art.
14. Amunicję można nabywać na podstawie legitymacji posiadacza
broni lub świadectwa broni, wyłącznie dla tej broni, która jest określona
w legitymacji albo na podstawie świadectwa broni i pisemnego zamówienia
podmiotu uprawnionego do nabycia amunicji.
Art.
15. 1. Pozwolenia
na broń nie wydaje się osobom:
2) z zaburzeniami psychicznymi, o
których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia
psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 113, poz.
731, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 11, poz. 95 oraz z
2000 r. Nr 120, poz. 1268), lub o znacznie ograniczonej sprawności
psychofizycznej;
3) wykazującym istotne zaburzenia
funkcjonowania psychologicznego;
4) uzależnionym od alkoholu lub od
substancji psychoaktywnych;
6) co do których istnieje uzasadniona
obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub
porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za
przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się
postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.
3. Osoba,
która występuje z podaniem o wydanie pozwolenia na broń lub zgłasza do rejestru
broń pneumatyczną, przedstawia właściwemu organowi Policji orzeczenia lekarskie
i psychologiczne wydane przez upoważnionych: lekarza i psychologa,
stwierdzające, że nie należy ona do osób wymienionych w ust. 1 pkt 2-4, i potwierdzające, że może ona dysponować
bronią.
4. Osoba
posiadająca pozwolenie na broń wydane w celu określonym w art. 10 ust. 3 pkt 1 obowiązana jest raz na pięć lat przedstawić
właściwemu organowi Policji aktualne orzeczenia lekarskie i psychologiczne, o
których mowa w ust. 3. W przypadku wydania negatywnego orzeczenia lekarz lub
psycholog zobowiązany jest zawiadomić o tym właściwy organ Policji.
5. W
przypadku ujawnienia okoliczności dostatecznie uzasadniających podejrzenie, iż
osoba posiadająca pozwolenie na broń lub zarejestrowaną broń pneumatyczną
należy do osób wymienionych w ust. 1 pkt 2-4,
właściwy organ Policji może zobowiązać tę osobę do niezwłocznego poddania się
badaniom lekarskim i psychologicznym i przedstawienia wydanych orzeczeń. W
przypadku wydania negatywnego orzeczenia lekarz lub psycholog zobowiązany jest
zawiadomić o tym właściwy organ Policji.
6. Przepisy
ust. 3 i 4 nie dotyczą funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Biura
Ochrony Rządu, Straży Granicznej, Służby Celnej, Służby Więziennej oraz
funkcjonariuszy innych państwowych formacji uzbrojonych i żołnierzy
zawodowych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli na podstawie
odrębnych przepisów posiadają przydzieloną im broń służbową.
7. Minister
właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w
drodze rozporządzenia:
1) zakres badań lekarskich i
psychologicznych, którym jest obowiązana poddać się osoba, o której mowa w ust.
3 i 4;
2) lekarzy i psychologów upoważnionych
do przeprowadzania badań oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w ust. 3 i
4;
3) warunki i tryb:
a) odwoływania się od orzeczeń
lekarskich i psychologicznych,
b) uzyskiwania i utraty uprawnień
przez lekarzy i psychologów do przeprowadzania badań lekarskich i
psychologicznych,
c) kontroli wykonywania i
dokumentowania badań lekarskich i psychologicznych oraz wydawanych orzeczeń
lekarskich i psychologicznych;
4) dodatkowe kwalifikacje lekarzy i
psychologów przeprowadzających badania lekarskie i psychologiczne;
5) sposób postępowania z dokumentacją
związaną z badaniami lekarskimi i psychologicznymi oraz wzory stosowanych
dokumentów;
6) maksymalne stawki opłat za badania
lekarskie i psychologiczne.
8. Koszty
związane z wydaniem orzeczeń, o których mowa w ust. 3-5, ponosi osoba poddana
badaniu.
9. Minister
właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wykaz stanów
chorobowych i zaburzeń funkcjonowania psychologicznego, o których mowa w ust. 1
pkt 2-4, wykluczających możliwość wydania pozwolenia
na broń, rejestracji broni, biorąc pod uwagę uniemożliwienie wydania pozwolenia
na broń lub karty rejestracyjnej broni pneumatycznej osobom niedającym
rękojmi bezpiecznego posługiwania się bronią.
Art.
16. 1. Osoba,
która występuje z podaniem o wydanie pozwolenia na broń, jest obowiązana zdać
egzamin przed komisją powołaną przez właściwy organ Policji ze znajomości
przepisów dotyczących posiadania i używania danej broni oraz z
umiejętności posługiwania się tą bronią.
2. Od
egzaminu, o którym mowa w ust. 1, zwolnieni są funkcjonariusze Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Służby Celnej, Biura Ochrony Rządu, Służby Więziennej,
funkcjonariusze lub pracownicy innych państwowych formacji uzbrojonych
i żołnierze zawodowi Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, członkowie
Polskiego Związku Łowieckiego - w zakresie broni myśliwskiej, oraz członkowie
Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego posiadający licencję zezwalającą na
uprawianie strzelectwa sportowego - w zakresie broni sportowej, jeżeli zdali
taki egzamin na podstawie odrębnych przepisów.
3. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, tryb przeprowadzania i
zakres przedmiotowy egzaminu, skład komisji egzaminacyjnej oraz stawki
odpłatności za egzamin. Egzamin powinien składać się z części
teoretycznej, dotyczącej znajomości przepisów w zakresie zgodnego z prawem
posiadania i używania danej broni, oraz z części praktycznej, dotyczącej
umiejętności posługiwania się tą bronią, a stawki odpłatności za egzamin
powinny być zróżnicowane w zależności od celu, w jakim ma być wydane pozwolenie
na broń.
Art.
17. 1. Właściwy
organ Policji może odmówić wydania pozwolenia na broń osobie, która
naruszyła:
1) warunki określone w pozwoleniu na
broń, o których mowa w art. 10 ust. 4;
2) obowiązek rejestracji broni, o
którym mowa w art. 13 ust. 1;
5) zasady przechowywania oraz
ewidencjonowania broni i amunicji oraz ich noszenia, o których mowa w art.
32.
2. Właściwy
organ Policji może odmówić wydania pozwolenia na broń osobie, której cofnięto
pozwolenie na broń na podstawie art. 18 ust. 1 pkt
4.
Art.
18. 1. Właściwy
organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie
wydano:
1) nie przestrzega warunków
określonych w pozwoleniu na broń, o których mowa w art. 10 ust. 4;
2) należy do osób, o których mowa w
art. 15 ust. 1 pkt
2-6;
3) naruszyła obowiązek zawiadomienia o
utracie broni, o którym mowa w art. 25;
4) nosi broń, znajdując się w
stanie po użyciu alkoholu, środka odurzającego lub substancji psychotropowej
albo środka zastępczego.
2. Przepisy
ust. 1 pkt 2-4 stosuje się odpowiednio do osób
dopuszczonych do posiadania broni, o których mowa w art. 30 ust. 1 i
3.
3. Osobom
posiadającym zarejestrowaną broń pneumatyczną w przypadkach, o których mowa w
ust. 1 pkt 2-4, unieważnia się kartę rejestracyjną
broni.
4. Właściwy
organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń, jeżeli ustały okoliczności
faktyczne, które stanowiły podstawę do jego wydania.
5. Właściwy
organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń w przypadku naruszenia przez osobę
posiadającą pozwolenie:
1) obowiązku rejestracji broni, o
którym mowa w art. 13 ust. 1;
2) obowiązku poddania się badaniom
lekarskim i psychologicznym i przedstawienia orzeczeń lekarskiego i
psychologicznego, o których mowa w art. 15 ust. 3-5;
3) obowiązku zawiadomienia właściwego
organu Policji o zmianie miejsca stałego pobytu, o którym mowa
w art. 26;
4) zasad przechowywania, noszenia oraz
ewidencjonowania broni i amunicji, o których mowa w art. 32;
5) wymogu uzyskania zgody na wywóz
broni i amunicji za granicę, o którym mowa w art.
38;
6) zasady, o której mowa w art.
45;
7) zakazu użyczania broni osobie
nieupoważnionej.
6. Przepisy
ust. 5 pkt 2-3 i 6 stosuje się odpowiednio do osób
posiadających dopuszczenie do posiadania broni.
7. Osobom
posiadającym zarejestrowaną broń pneumatyczną w przypadkach, o których mowa w
ust. 5 pkt 2-6, można unieważnić kartę rejestracyjną
broni.
Art.
19. 1. Osobie
posiadającej broń zgodnie z przepisami ustawy Policja, a w przypadku
żołnierzy zawodowych Żandarmeria Wojskowa, może za pokwitowaniem odebrać broń i
amunicję oraz dokumenty potwierdzające legalność posiadania broni w przypadku
ujawnienia:
1) okoliczności, o których mowa w art.
18 ust. 1 pkt 1-2 i 4 oraz ust. 5, w zakresie broni
palnej,
2) okoliczności, o których mowa w art.
18 ust. 1 pkt 2 i 4 oraz ust. 5 pkt
2-6, w zakresie zarejestrowanej broni pneumatycznej
-
a zwłoka zagrażałaby bezpieczeństwu publicznemu.
2. Broń oraz
dokumenty, o których mowa w ust. 1, niezwłocznie przekazuje się do depozytu
właściwemu organowi Policji albo Żandarmerii Wojskowej.
3. Uprawnienia
i obowiązki, o których mowa w ust. 1 i 2, realizuje także Straż Graniczna na
obszarze przejścia granicznego i w strefie nadgranicznej.
Art.
21. 1. Dopuszcza
się zbywanie broni i amunicji do tej broni pomiędzy osobami posiadającymi
pozwolenie na ten sam rodzaj broni.
2. Zbywający
broń i amunicję do tej broni obowiązany jest niezwłocznie powiadomić pisemnie o
tym fakcie właściwy organ Policji.
Art. 22. 1. Osoba, która utraciła uprawnienie do posiadania broni lub której unieważniono kartę rejestracyjną broni pneumatycznej, jest obowiązana niezwłocznie zbyć broń i amunicję do tej broni.
2. Zbycie
broni, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić za pośrednictwem przedsiębiorcy
uprawnionego do obrotu bronią lub w sposób, o którym mowa w art. 21.
3. Jeżeli
broń nie zostanie zbyta w terminie 30 dni, należy ją złożyć wraz z amunicją do
depozytu właściwego organu Policji.
4. Złożenie
broni i amunicji do depozytu nie stanowi przeszkody do ich zbycia w trybie, o
którym mowa w ust. 2.
Art.
23. 1. Koszty
związane z deponowaniem broni i amunicji ponosi:
1) Policja lub Żandarmeria
Wojskowa - w przypadku przejęcia jej do depozytu, w trybie określonym
w art. 19 ust. 1 i 3 lub art. 36 ust. 2, oraz przekazania do depozytu
przez znalazcę;
2) osoba, która utraciła prawo do jej
posiadania, deponująca ją w trybie określonym w art. 22 ust. 3;
3) osoba deponująca, która weszła w
jej posiadanie po osobie zmarłej;
4) osoba deponująca ją w trybie, o
którym mowa w art. 41 ust. 2, art. 42 ust. 5, art. 43 ust. 4 i 7 oraz w
art. 54.
2. Osoba
składająca do depozytu broń, amunicję, z wyjątkiem znalazcy tej broni lub
amunicji, w zakresie tej broni może:
1) wyrazić zgodę na jej zniszczenie -
do protokołu przyjęcia broni oraz amunicji;
2) złożyć pisemny wniosek o
zniszczenie broni oraz amunicji;
3) złożyć pisemne oświadczenie woli o
przeniesieniu własności broni oraz amunicji na rzecz Skarbu Państwa.
3. W
przypadku, o którym mowa w ust. 2, opłaty związane z deponowaniem broni i
amunicji są pobierane po upływie roku od dnia ich złożenia do depozytu.
Art.
24. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z
Ministrem Obrony Narodowej oraz z ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady deponowania i
niszczenia broni i amunicji w depozycie Policji, Żandarmerii Wojskowej lub organu
celnego, o którym mowa w art. 37 ust. 3, oraz stawki odpłatności za ich
przechowywanie w depozycie, z uwzględnieniem zapewnienia protokolarnego
przejęcia broni i amunicji do depozytu, prowadzenia ich ewidencji oraz
utrzymywania w odpowiednim stanie technicznym, a także sposobu i trybu
postępowania Policji i Żandarmerii Wojskowej lub organu celnego ze
zdeponowaną bronią i amunicją, w tym nienadającą się
do dalszego użytku, w przypadku wyrażenia zgody lub
wniosku o ich zniszczenie lub przeniesienia własności broni lub amunicji na
rzecz Skarbu Państwa przez osobę deponującą.
Art.
25. Posiadacz broni w przypadku jej utraty jest zobowiązany
niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin od chwili stwierdzenia
utraty broni, zawiadomić o tym Policję albo Żandarmerię Wojskową.
Art.
26. Osoba posiadająca pozwolenie na broń lub posiadająca
broń podlegającą rejestracji, która nie wymaga pozwolenia na broń, jest
obowiązana w razie zmiany miejsca stałego pobytu zawiadomić o tym fakcie
pisemnie, w terminie 14 dni od dnia zmiany miejsca stałego pobytu, organ
Policji właściwy ze względu na nowe miejsce stałego pobytu.
Art.
27. 1. Właściwe
organy Policji, a w stosunku do żołnierzy zawodowych - właściwe organy
wojskowe, są uprawnione do kontroli wykonywania obowiązków wynikających z
przepisów ustawy przez osoby oraz podmioty, o których mowa w art. 29 ust.
1.
2. Komendant
Główny Policji, z zastrzeżeniem ust. 3, prowadzi rejestr zawierający:
1) dane osobowe osób:
a) posiadających pozwolenie na
broń,
b) dopuszczonych do posiadania broni,
posiadających legitymację osoby dopuszczonej do posiadania broni,
c) ubiegających się o pozwolenie
na broń lub dopuszczenie do posiadania broni,
d) posiadających kartę rejestracyjną
broni;
2) dane dotyczące podmiotów, o których
mowa w art. 29 ust. 1;
3) urzędowe informacje i opinie o tych
osobach i podmiotach sporządzone w związku ze sprawami pozwoleń na broń;
4) określenie liczby posiadanych przez
te osoby lub podmioty egzemplarzy broni oraz jej rodzaju i cech identyfikacyjnych.
3. Dane
osobowe żołnierzy zawodowych posiadających pozwolenie na broń, urzędowe
informacje i opinie o tych osobach sporządzone w związku ze sprawami pozwoleń
na broń oraz liczba posiadanych przez te osoby egzemplarzy broni, rodzaj i cechy
identyfikacyjne tej broni podlegają wpisowi do rejestru prowadzonego przez
Komendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej.
5. Polski
Związek Łowiecki i zarządy stowarzyszeń strzeleckich są obowiązane do
corocznego składania właściwym organom Policji aktualnych wykazów członków
uprawiających łowiectwo lub strzelectwo z użyciem własnej broni oraz do
powiadamiania tych organów o wykluczeniu wymienionych członków tych organizacji
w terminie 30 dni od dnia wykluczenia.
Art.
28. Broni odpowiadającej celom
łowieckim i broni odpowiadającej celom sportowym oraz amunicji do takiej broni
można użyczać osobom posiadającym pozwolenie na broń wydane w celach łowieckich
lub sportowych.
Art. 29. 1. Świadectwo
broni może być wydane:
1) przedsiębiorcom i jednostkom
organizacyjnym, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne
służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby zadań
wynikających z planu ochrony;
2) przedsiębiorcom, którzy uzyskali
koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób
i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w
koncesji;
3) podmiotom prowadzącym
strzelnicę;
4) szkołom, organizacjom sportowym
i łowieckim, stowarzyszeniom obronnym w celu szkolenia i realizacji
ćwiczeń strzeleckich lub innym placówkom oświatowym oraz organizatorom kursów,
kształcącym w zawodzie pracownika ochrony;
5) podmiotom wykonującym zadania
związane z realizacją filmów i innych przedsięwzięć artystycznych,
6) urzędom, instytucjom, zakładom,
przedsiębiorcom i innym podmiotom, których pracownikom broń jest niezbędna do
ochrony osobistej w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych
związanych ze szczególnym narażeniem na zamach przeciwko życiu lub
zdrowiu;
7) podmiotom, którym broń jest
niezbędna w celach wzywania pomocy, ratowniczych, poszukiwawczych oraz
sygnalizowania rozpoczęcia konkurencji w zawodach sportowych.
2. Świadectwo
broni na broń szczególnie niebezpieczną może być wydane wyłącznie podmiotom, o
których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, oraz organizatorom
kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony.
3. Podmioty,
o których mowa w ust. 1, po uzyskaniu świadectwa broni mogą nabywać broń i
amunicję na zasadach określonych w art. 12 ust. 3 i art.
14 albo najmować broń od Policji lub Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej.
Art.
30. 1. Osoby
fizyczne zatrudnione przez podmioty, o których mowa w art. 29 ust. 1, przy
wykonywaniu zadań wymienionych w tym przepisie, z zachowaniem zasad określonych
w art. 15 ust. 1-5 i art. 16 ust. 1, mogą zostać dopuszczone do posiadania
broni w czasie wykonywania tych zadań.
2. Dopuszczenie
do posiadania broni następuje w drodze decyzji administracyjnej, wydawanej
przez właściwy organ Policji.
3. Przepisy
ust. 1 i 2 nie dotyczą osób, które na podstawie odrębnych przepisów posiadają
licencję pracownika ochrony fizycznej.
4. Legalność
posiadania broni przez osoby, o których mowa w ust. 1, oraz przez osoby
posiadające licencję pracownika ochrony fizycznej potwierdza się w
legitymacji osoby dopuszczonej do posiadania broni.
Art. 31. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory: legitymacji posiadacza broni, zaświadczenia uprawniającego do nabycia broni, legitymacji osoby dopuszczonej do posiadania broni i świadectwa broni oraz karty rejestracyjnej broni. Legitymacje i zaświadczenia powinny zawierać dane umożliwiające jednoznaczną identyfikację osoby oraz rodzaju broni.
2. Minister
Obrony Narodowej oraz minister właściwy do spraw wewnętrznych określą, w drodze
rozporządzenia, organy wojskowe właściwe do wydawania pozwoleń na broń
podległym im żołnierzom zawodowym i kontroli wykonywania obowiązków
wynikających z przepisów ustawy przez osoby, które uzyskały pozwolenie na broń,
oraz do prowadzenia rejestru, o którym mowa w art. 27 ust. 3.
Art.
32. 1. Broń i
amunicję należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich
osób nieuprawnionych.
2. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej
oraz ministrem właściwym do spraw kultury,
określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i warunki przechowywania,
noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, z wyłączeniem podmiotów, o
których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2, z
uwzględnieniem zabezpieczeń uniemożliwiających dostęp do broni i amunicji
osobom trzecim.
Art. 33. 1. Jeżeli interes
bezpieczeństwa państwa lub porządek publiczny tego wymagają, minister właściwy
do spraw wewnętrznych może wprowadzić, w drodze rozporządzenia, na obszarze
całego państwa lub na określonych obszarach, zakaz noszenia wszelkiego rodzaju
broni lub niektórych jej rodzajów na czas określony.
2. Zakaz, o
którym mowa w ust. 1, dotyczy wszystkich osób posiadających broń zgodnie z
przepisami niniejszej ustawy, z wyłączeniem osób posiadających broń na
podstawie świadectwa broni wydanego podmiotom, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1, 2 i 6, oraz z wyłączeniem osób, o których mowa
w art. 39 ust. 1 i w art. 40.
Przewóz przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przywóz
z zagranicy i wywóz za granicę broni i amunicji oraz zasady posiadania broni i
amunicji przez cudzoziemców
Art. 34. 1. Przewóz
broni i amunicji przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może nastąpić na
podstawie zaświadczenia wydanego przez właściwego konsula Rzeczypospolitej
Polskiej.
2. Przepisu
ust. 1 nie stosuje się do obywateli państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
którzy posiadają Europejską kartę broni palnej.
Art.
35. 1. Przewożenie
broni i amunicji środkami transportu publicznego, z zastrzeżeniem ust. 2, jest
dopuszczalne przy zachowaniu niezbędnych środków bezpieczeństwa, pod warunkiem że broń i amunicja są zabezpieczone w sposób
uniemożliwiający powstanie zagrożenia życia, zdrowia lub mienia.
2. Przewożenie
broni i amunicji w kabinach pasażerskich statków powietrznych przez osoby inne
niż specjalnie do tego upoważnione na podstawie odrębnych przepisów jest
zakazane.
3. Minister
właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do spraw wewnętrznych
określą, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i warunki przewożenia
broni i amunicji środkami transportu publicznego, w sposób uniemożliwiający
powstanie zagrożenia życia, zdrowia lub mienia.
Art.
36. 1. Przesyłanie
broni oraz amunicji za pośrednictwem podmiotów zajmujących się przewożeniem i
doręczaniem przesyłek jest zakazane, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4.
2. Organy
celne, a także jednostki przewożące przesyłki pocztowe, w razie stwierdzenia
przypadku naruszenia zakazu, o którym mowa w ust. 1, zatrzymują przesyłkę,
zawiadamiając o tym najbliższy organ Policji, który jest zobowiązany do jej
niezwłocznego protokolarnego przejęcia do depozytu.
3. Dopuszcza
się przesyłanie broni za pośrednictwem podmiotów, o których mowa w ust. 1,
pomiędzy przedsiębiorcami uprawnionymi na podstawie odrębnych przepisów do
prowadzenia obrotu bronią lub do jej wytwarzania.
4. Dopuszcza
się przesyłanie broni z zagranicy dla osób fizycznych posiadających pozwolenie
na dany rodzaj broni za pośrednictwem podmiotów, o których mowa w ust. 1.
4a. W
przypadku, o którym mowa w ust. 4, nabywca broni palnej, który zleca jej
przewóz na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej jest obowiązany
przekazać dokonującemu przewozu, potwierdzoną za zgodność z oryginałem, kopię
wypełnionej i poświadczonej uprzedniej zgody przewozowej oraz zgody
przewozowej.
5. Minister
właściwy do spraw łączności, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w
drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i warunki przesyłania broni w
przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, z uwzględnieniem zabezpieczeń
uniemożliwiających utratę broni oraz z uwzględnieniem poddania tej broni
odprawie celnej.
Art. 37. 1. Przywóz broni i amunicji, z państw niebędących państwami członkowskimi Unii Europejskiej, przez obywateli polskich wymaga uprzedniego wydania zaświadczenia przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Jeżeli
osoby, o których mowa w ust. 1, nie posiadają pozwolenia na broń, są obowiązane
niezwłocznie złożyć przywożoną broń i amunicję do depozytu właściwego organu
celnego, a także, w terminie 14 dni od dnia przywozu broni na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, wystąpić do właściwego organu Policji z wnioskiem o
wydanie pozwolenia na broń.
4. Koszty
związane z deponowaniem broni i amunicji w trybie, o którym mowa w ust. 3,
ponosi osoba składająca broń i amunicję do depozytu.
5. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zgłoszenia oraz tryb przekazywania informacji, o których mowa w ust. 2.
Zgłoszenie powinno zawierać dane, które pozwolą na jednoznaczną identyfikację
osoby przywożącej broń i amunicję, a także jednoznaczną identyfikację tej broni
i amunicji.
Art. 37a. 1. Osobom deklarującym zakup broni palnej w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, poza zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 3, właściwy terytorialnie komendant wojewódzki Policji, na ich wniosek, poświadcza uprzednią zgodę przewozową.
2. Uprzednia
zgoda przewozowa powinna zawierać w szczególności:
1) wskazanie państwa początkowego i
docelowego transakcji;
2) firmę lub imię i nazwisko zbywcy i
nabywcy broni palnej;
3) siedzibę i jej adres lub adres
zamieszkania zbywcy i nabywcy broni palnej;
4) adres, na który broń palna ma być
dostarczona;
5) dane techniczne pozwalające na
jednoznaczną identyfikację broni palnej;
6) liczbę jednostek broni
palnej.
3. Organ,
o którym mowa w ust. 1, poświadcza uprzednią zgodę przewozową w terminie nie
dłuższym niż 5 dni od dnia jej wpływu do tego organu.
4. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór
uprzedniej zgody przewozowej, z uwzględnieniem danych, o których mowa w ust. 2,
w taki sposób, aby zawierała ona elementy umożliwiające jednoznaczną
identyfikację broni palnej i stron transakcji oraz miejsca przeznaczone na
dokonywanie wpisów poświadczających legalność transakcji.
Art.
38. 1. Wywóz
broni i amunicji za granicę przez obywateli polskich wymaga zgody właściwego
organu Policji.
2. Przepisu
ust. 1 nie stosuje się w przypadku wydania Europejskiej karty broni
palnej, uprawniającej do wwozu broni na terytorium państw członkowskich Unii
Europejskiej.
Art.
39. 1. Członkowie
misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz osoby zrównane z nimi na
podstawie porozumień międzynarodowych mogą posiadać broń i amunicję na
podstawie porozumień międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności w
celach:
1) ochrony osobistej;
2) łowieckich;
3) sportowych;
4) kolekcjonerskich;
5) pamiątkowych.
2. Cudzoziemcom,
o których mowa w ust. 1, właściwy organ Policji wydaje terminowe pozwolenie na
broń na okres pełnienia przez te osoby funkcji w misjach dyplomatycznych i
urzędach konsularnych w Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych oraz minister właściwy do spraw zagranicznych
określą, w drodze rozporządzenia, tryb i warunki wydawania pozwoleń na broń
cudzoziemcom, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem wymogu przedstawienia
dokumentu o charakterze pozwolenia na broń, wydanego cudzoziemcowi przez
właściwy organ państwa, którego jest obywatelem.
Art.
41. 1. Przywóz
broni i amunicji z zagranicy oraz jej wywóz za granicę przez cudzoziemców, o
których mowa w art. 39 ust. 1 i art. 40, wymagają uprzedniego wydania
zaświadczenia przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej. Zaświadczenie
zastępuje pozwolenie na broń na okres do 30 dni od dnia przywozu broni i
amunicji.
2. Jeżeli
upłynął termin ważności zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, broń i amunicja
podlegają niezwłocznemu złożeniu do depozytu organu Policji właściwego ze
względu na miejsce pobytu cudzoziemca.
3. W
szczególnie uzasadnionych przypadkach właściwy organ Policji może wydać
cudzoziemcowi zaświadczenie zastępujące pozwolenie na broń oraz uprawniające do
wywozu broni i amunicji, określając termin ważności tego zaświadczenia nie
dłuższy niż 14 dni.
4. Jeżeli
cudzoziemcy, o których mowa w art. 39 ust. 1 i art. 40, nie spełniają warunków
określonych w ust. 1 i 2, broń i amunicja podlegają zatrzymaniu przez właściwy
organ Straży Granicznej lub organ celny i protokolarnemu przekazaniu organowi
Policji właściwemu ze względu na miejsce przekraczania granicy przez tych
cudzoziemców.
Art.
42. 1. Cudzoziemcy
przybywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mogą przywozić i wywozić
broń odpowiadającą celom łowieckim, a także amunicję do niej w liczbie nieprzekraczającej łącznie 100 sztuk, o ile broń i
amunicja mają służyć do polowań organizowanych na podstawie odrębnych
przepisów.
2. Cudzoziemcy
przybywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wzięcia udziału w
imprezach sportowych, których regulamin wymaga użycia broni, lub w
przygotowaniach do takich imprez mogą przywozić i wywozić broń odpowiadającą
celom sportowym oraz amunicję do tej broni w ilościach określonych w
zaproszeniu organizatorów imprez sportowych. Zaproszenia muszą być potwierdzone
przez właściwego komendanta wojewódzkiego Policji.
3a. Przywóz
oraz wywóz broni i amunicji przez cudzoziemców, o których mowa w ust. 1 i 2,
będących obywatelami państwa członkowskiego Unii Europejskiej może nastąpić
także bez zachowania warunku określonego w ust. 3, na podstawie Europejskiej
karty broni palnej, wydanej przez właściwe władze tych państw, jeżeli broń ta
jest wpisana do Europejskiej karty broni palnej i cudzoziemiec jest w stanie
uzasadnić powód swojej podróży z bronią.
4. Zaświadczenie,
o którym mowa w ust. 3, uprawnia cudzoziemców do nabycia amunicji do broni
określonej w tym zaświadczeniu.
5. Jeżeli
upłynął termin ważności zaświadczenia, o którym mowa w ust. 3, broń i amunicja
podlegają niezwłocznemu złożeniu do depozytu organu Policji właściwego ze
względu na miejsce pobytu cudzoziemca.
6. W
szczególnie uzasadnionych przypadkach właściwy organ Policji może wydać
cudzoziemcowi zaświadczenie zastępujące pozwolenie na broń oraz uprawniające do
wywozu broni i amunicji, określając termin ważności tego zaświadczenia nie
dłuższy niż 30 dni. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.
7. Jeżeli
cudzoziemcy, o których mowa w ust. 1 i 2, nie spełniają warunków określonych w
ust. 1-3 i 5, broń i amunicja podlegają zatrzymaniu przez właściwy organ Straży
Granicznej lub organ celny i protokolarnemu przekazaniu organowi Policji
właściwemu ze względu na miejsce przekraczania granicy przez tych
cudzoziemców.
8. Przepisy
ust. 1-7 stosuje się odpowiednio do obywateli polskich mających miejsce stałego
pobytu za granicą.
Art.
43. 1. Cudzoziemcy
niewymienieni w art. 39 ust. 1, posiadający
upoważnienie władz swojego państwa do nabycia danego rodzaju oraz liczby
egzemplarzy broni, poświadczone przez właściwego konsula Rzeczypospolitej
Polskiej, mogą nabywać broń na podstawie zaświadczenia wydanego przez właściwy
organ Policji, o którym mowa w ust. 2.
2. Na wniosek
cudzoziemca posiadającego dokumenty, o których mowa w ust. 1, właściwy ze względu
na miejsce pobytu cudzoziemca komendant wojewódzki Policji wydaje zaświadczenie
uprawniające do nabycia określonego rodzaju oraz liczby egzemplarzy
broni.
3. Nabycie
broni, o którym mowa w ust. 1, może dotyczyć wyłącznie tych rodzajów broni,
które, zgodnie z przepisami ustawy, mogą posiadać osoby fizyczne na podstawie
pozwolenia na broń.
4. Zbywający
broń cudzoziemcowi jest obowiązany niezwłocznie złożyć tę broń do depozytu
komendanta wojewódzkiego Policji, który wydał cudzoziemcowi zaświadczenie uprawniające
do nabycia broni.
5. Do wywozu
za granicę nabytej przez cudzoziemca broni uprawnia zaświadczenie, o którym
mowa w ust. 2, z terminem ważności do 2 dni.
5b. Zgoda
przewozowa powinna zawierać w szczególności:
1) wskazanie państwa początkowego i
docelowego transakcji;
2) firmę lub imię i nazwisko zbywcy i
nabywcy broni palnej;
3) siedzibę i jej adres lub adres
zamieszkania zbywcy i nabywcy broni palnej,
4) adres, na który broń palna ma być
dostarczona;
5) dane techniczne pozwalające na
jednoznaczną identyfikację broni palnej;
6) liczbę jednostek broni
palnej;
7) sposób przewozu broni palnej;
8) datę rozpoczęcia i przewidywaną
datę zakończenia przewozu broni palnej;
9) wskazanie uprzedniej zgody
przewozowej wydanej przez właściwe władze państwa docelowego transakcji.
5c. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór zgody
przewozowej, w taki sposób, aby zawierała ona elementy umożliwiające
jednoznaczną identyfikację broni palnej i stron transakcji oraz miejsca
przeznaczone na dokonywanie wpisów poświadczających legalność transakcji.
6. Wydanie
cudzoziemcowi broni z depozytu policyjnego następuje wraz z wydaniem
zaświadczenia, o którym mowa w ust. 5, po podaniu przez cudzoziemca:
1) nazwiska lub nazwy oraz adresu
zbywającego broń cudzoziemcowi;
2) adresu, pod który broń ma być
wysłana bądź przetransportowana;
3) informacji umożliwiających
identyfikację broni, w szczególności: rodzaj i typ broni, jej markę, kaliber,
numer fabryczny;
4) środka transportu, którym broń
będzie przemieszczana za granicę;
5) planowanych dat wywozu broni za
granicę oraz przybycia z bronią do miejsca przeznaczenia za granicą.
7. W przypadku gdy broni nie wywieziono za granicę w terminie
określonym w zaświadczeniu, broń podlega niezwłocznemu złożeniu do depozytu
najbliższego organu Policji, a właściwy komendant wojewódzki Policji wydaje
kolejne zaświadczenie.
8. Jeżeli
cudzoziemiec nie spełnia warunków określonych w ustawie, broń podlega
zatrzymaniu przez właściwy organ Straży Granicznej lub organ celny i
protokolarnemu przekazaniu organowi Policji właściwemu ze względu na miejsce
przekraczania granicy przez cudzoziemca.
9. Właściwy
organ celny niezwłocznie zawiadamia komendanta wojewódzkiego Policji, o którym
mowa w ust. 2, o fakcie wywozu do państwa trzeciego innego niż państwo
członkowskie Unii Europejskiej przez cudzoziemca broni nabytej na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisu tego nie stosuje się do obywateli innych
państw członkowskich Unii Europejskiej.
10. Komendant
wojewódzki Policji niezwłocznie zawiadamia Komendanta Głównego Policji o
nabyciu broni przez cudzoziemca oraz o wydaniu zaświadczenia, o którym
mowa w ust. 5, przekazując dane zawarte w upoważnieniu, o którym mowa w ust. 1,
oraz dane wymienione w ust. 6. Komendant Główny Policji niezwłocznie zawiadamia
właściwe władze państwa, które wydało cudzoziemcowi upoważnienie, o którym mowa
w ust. 1, oraz państwa, przez którego terytorium odbywać się będzie przewóz
broni, a w przypadku gdy takie władze nie zostały
wskazane - konsulów tych państw, o nabyciu broni przez cudzoziemca i zamiarze
jej wywozu, przekazując informacje w tym zakresie.
11. Komendant
Główny Policji prowadzi rejestr zawierający:
1) dane osobowe cudzoziemców, o
których mowa w art. 39 ust. 1, art. 40, art. 42 ust. 1 i 2 i art. 43 ust. 1,
obejmujące:
a) nazwisko i imię,
b) miejsce i datę urodzenia,
c) adres miejsca stałego pobytu,
d) obywatelstwo,
2) informacje urzędowe o terminowych
pozwoleniach na broń, zaświadczeniach, zatrzymaniu broni i złożeniu jej do
depozytu oraz inne informacje o przewozie przez terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, przywozie z zagranicy i wywozie za granicę broni palnej przez
cudzoziemców, wraz z danymi wymienionymi w ust. 6,
3) rodzaj i numer dokumentu
uprawniającego do przekroczenia granicy
-
rejestr ten może być prowadzony łącznie z rejestrem, o którym mowa w art. 27
ust. 2.
12. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, tryb
przekazywania przez Komendanta Głównego Policji właściwym władzom państw
członkowskich Unii Europejskiej informacji, o których mowa w ust. 10, w taki
sposób, aby przekazywanie tych informacji odbywało się nie później niż w
chwili przewozu broni przez granicę Rzeczypospolitej Polskiej.
Art.
43a. 1. Komendant
wojewódzki Policji odmawia poświadczenia uprzedniej zgody przewozowej i zgody
przewozowej, jeżeli zachodzą okoliczności uzasadniające cofnięcie pozwolenia na
broń.
2. Organem
odwoławczym od decyzji komendanta wojewódzkiego Policji jest Komendant Główny
Policji.
3. W
zakresie nieuregulowanym niniejszą ustawą do przemieszczania broni między
obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej stosuje się odpowiednio
przepisy rozdziału 5a ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu
działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami
wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu
wojskowym lub policyjnym, z wyłączeniem art. 35e, art.
35g, art. 35h, art. 35i ust. 2, art. 35j, art. 35l oraz art. 35m.
Art.
44. Minister właściwy do spraw
wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych,
określi, w drodze rozporządzenia, wzory zaświadczeń, o których mowa w art. 34,
art. 37 ust. 1, art. 41 ust. 1 i 3, art. 42 ust. 3 i 6 oraz art. 43 ust. 2.
Zaświadczenia powinny zawierać opis przywożonej, przewożonej lub wywożonej
broni i amunicji, umożliwiający ich jednoznaczną identyfikację, a także dane,
które wraz z dokumentem paszportowym lub innym dokumentem uprawniającym do
przekroczenia granicy państwa pozwolą na ustalenie tożsamości ich
posiadacza.
Art.
44a. Zasady przemieszczania amunicji przez granice wewnętrzne
państw członkowskich Unii Europejskiej oraz państw stowarzyszonych, przez
przedsiębiorcę oraz przedsiębiorcę zagranicznego, określają przepisy
ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych
do użytku cywilnego (Dz. U. Nr 117, poz. 1007 i Nr 238, poz. 2019).
Strzelnice
Art. 45. Broń,
która jest zdolna do rażenia celów na odległość, może być używana w celach
szkoleniowych i sportowych tylko na strzelnicach.
Art.
46. 1. Strzelnice
powinny być zlokalizowane, zbudowane i zorganizowane w sposób nienaruszający wymogów związanych z ochroną środowiska oraz
wykluczający możliwość wydostania się poza ich obręb pocisku wystrzelonego z
broni ze stanowiska strzeleckiego w sposób zgodny z regulaminem
strzelnicy.
2. Szczegółowe
zasady zachowania bezpieczeństwa na strzelnicy określa regulamin strzelnicy.
3. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzorcowy
regulamin bezpiecznego funkcjonowania strzelnic, uwzględniając warunki
korzystania ze strzelnicy oraz sposób obchodzenia się z bronią i sposób
zachowania się osób przebywających na strzelnicy.
Art.
48. Minister właściwy do spraw ochrony
środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wymagania w zakresie ochrony
środowiska dotyczące budowy i użytkowania strzelnic.
Art.
49. Przepisów rozdziału nie stosuje się do strzelnic Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Służby Więziennej oraz Biura Ochrony Rządu.
Przepisy karne
Art. 50. Kto
porzuca broń palną lub amunicję, która pozostaje w jego dyspozycji, podlega
grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 51. 1. Kto bez
wymaganej rejestracji posiada broń pneumatyczną albo zbywa osobie
nieuprawnionej broń pneumatyczną albo miotacz gazu obezwładniającego lub
narzędzie albo urządzenie, którego używanie może zagrażać życiu lub zdrowiu,
podlega karze aresztu albo grzywny.
2. Tej samej
karze podlega, kto:
1) nie dopełnia obowiązku rejestracji
broni albo obowiązku zdania broni i amunicji do depozytu;
2) nie dopełnia obowiązku
zawiadomienia Policji o utracie lub zbyciu innej osobie broni i amunicji do tej
broni;
5) przywozi z zagranicy albo wywozi za
granicę broń i amunicję lub przewozi broń i amunicję przez terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej bez wymaganego zaświadczenia właściwego konsula
Rzeczypospolitej Polskiej lub bez zgody właściwego organu Policji, a także nie
dopełnia obowiązku pisemnego zgłoszenia przywozu broni i amunicji przy
przekraczaniu granicy;
6) narusza zakaz przesyłania broni i
amunicji za pośrednictwem podmiotów zajmujących się przewożeniem i doręczaniem
przesyłek;
7) przechowuje oraz nosi broń i
amunicję w sposób umożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych;
8) przewozi broń lub amunicję środkami
transportu publicznego, nie spełniając warunku prawidłowego zabezpieczenia
broni i amunicji;
9) przewozi broń i amunicję w kabinie
pasażerskiego statku powietrznego, nie będąc osobą do tego upoważnioną na
podstawie odrębnych przepisów;
10) nosi broń, naruszając ograniczenie
lub wykluczenie możliwości jej noszenia określone przez właściwy organ Policji
w pozwoleniu na broń, albo nosi broń, naruszając zakaz jej noszenia wprowadzony
przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
11) używa w celach szkoleniowych lub
sportowych broni zdolnej do rażenia celów na odległość poza strzelnicami;
12) narusza przepisy regulaminu
określającego zasady zachowania bezpieczeństwa na strzelnicy.
4. W razie
popełnienia wykroczeń, o których mowa w ust. 1 i 2, można orzec przepadek broni
i amunicji, chociażby przedmioty te nie stanowiły własności sprawcy.
5. Orzekanie
w sprawach, o których mowa w ust. 1-4, następuje w trybie przepisów o
postępowaniu w sprawach o wykroczenia.
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 52. Zachowują
ważność pozwolenia na broń i legitymacje noszące nazwę „pozwolenie na broń”,
wydane na podstawie dotychczasowych przepisów.
Art.
53. Do niezakończonych
decyzją ostateczną postępowań w sprawach pozwoleń na broń stosuje się przepisy
dotychczasowe.
Art.
54. Nie podlega karze, kto bez wymaganego pozwolenia posiada
broń lub amunicję i w terminie do 90 dni od dnia wejścia w życie
niniejszego przepisu dobrowolnie zawiadomi o tym fakcie Policję oraz złoży broń
i amunicję do jej depozytu.
Art.
55. Traci moc ustawa z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni,
amunicji i materiałach wybuchowych (Dz. U. Nr 6, poz. 43, z 1983 r. Nr 6, poz.
35, z 1988 r. Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 35, poz. 192 oraz z 1997 r. Nr
6, poz. 31. Nr 88, poz. 554 i Nr 114, poz. 740).
Art.
56. Ustawa wchodzi w życie po
upływie 9 miesięcy od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem
przepisu art. 54, który wchodzi w życie po
upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.